Candlemass – Psalms For The Dead

Οι Candlemass αποτελούν το μεγαλύτερο συγκρότημα στο χώρο του doom metal. Από το ‘εναρκτήριο λάκτισμα’ της καριέρας τους, με το εκπληκτικό “Epicus Doomicus Metallicus” το 1986, έδειξαν τις τεράστιες δυνατότητες τους. Τα βαριά, αργόσυρτα, πένθιμα riffs του mastermind της μπάντας Leif Edling, σε συνδυασμό με τα θρηνητικά φωνητικά του Johan Längqvist αρχικά και φυσικά τα οπερατικά του τεράστιου (σε όγκο και φωνή) ‘καλόγερου’ Messiah Marcolin στη συνέχεια, δημιούργησαν ουσιαστικά αυτό το είδος μουσικής που στη πορεία βρήκε πολλούς συνεχιστές. Όταν όμως έβγαινε καινούριος δίσκος από τους Σουηδούς, όλοι στέκονταν σε στάση προσοχής. Και πως να γίνει διαφορετικά, όταν έχεις μπροστά σου αριστουργηματικές κυκλοφορίες, όπως το μνημειώδες “Nightfall”, ή τα “Ancient Dreams” και “Tales of Creation”;

Γύρω στα μέσα της δεκαετίας του ’90 ήρθε η πτώση, εν συνεχεία ο θάνατος και το 2004 η ανάσταση του group. Το “Candlemass” του 2005 που σηματοδότησε την επιστροφή τους με τον θρυλικό καλόγερο και πάλι στα φωνητικά, ενθουσίασε όλο τον καλό κόσμο, και από τότε το group παραμένει ενεργό και κυκλοφόρησε ακόμα 2 εξαιρετικούς δίσκους με τον ‘πολύ’ Robert Lowe των έταιρων θεών του χώρου Solitude Aeternus, τα “King Of Grey Islands” το ’07 και “Death, Magic, Doom” το 2009.

Και φτάνουμε στο σήμερα και το “Psalms For The Dead”, τον τελευταίο δίσκο της καριέρας τους σύμφωνα με τον Edling (γιαυτό και η ιστορική αναδρομή παραπάνω).

Το κύκνειο άσμα των Σουηδών δε θα μπορούσε να είναι τίποτα λιγότερο από αυτό που μας έχουν (καλο)μάθει, όλα αυτά τα χρόνια. Αργόσυρτο, πένθιμο metal, riffs πιο βαριά και απ το θάνατο, γρήγορα ξεσπάσματα (το ‘Dancing in the Temple (Of the Mad Queen Bee)’, παίζει να είναι και από τα πιό γρήγορα κομμάτια τους), πλήκτρα που κουβαλάνε μια 70’s νοοτροπία, πολλά καλοπαιγμένα solos (πάντα με μέτρο), επικά φωνητικά και πάνω απ’ όλα μελωδίες που σου μένουν στο μυαλό από την πρώτη κιόλας ακρόαση.

Και τα 9 κομμάτια που περιλαμβάνει το album ικανοποιούν, αλλά προσωπικά έχω φάει κόλλημα με το εναρκτήριο “Prophet”, το προαναφερθέν “Dancing in the Temple (Of the Mad Queen Bee)” το εξαιρετικό “The Lights of Thebe”, το μεγαλειώδες ομώνυμο και πάνω απ’ όλα με το “Black as Time” που κλείνει και το δίσκο.. Η απόδοση της μπάντας δε σηκώνει συζήτηση και ο Lowe στις τελευταίες ερμηνείες του με το συγκρότημα (καθώς αμέσως μετά εκδιώχθηκε με τον Mats Leven να τον αντικαθιστά για τις επερχόμενες περιοδείες -δείτε περισσότερα εδώ), είναι αρκετά καλός αλλά όχι συγκλονιστικός όπως ίσως θα έπρεπε.

Σίγουρα οι ‘Ψαλμοί για τους Νεκρούς’ είναι το καλύτερο κατευόδιο για ένα συγκρότημα που επί 26 χρόνια υπηρέτησε με συνέπεια το χώρο και επηρέασε μια ολόκληρη γενιά. Μια καριέρα που παρά τα πάνω και τα κάτω της, γέννησε και ανέθρεψε ένα ολόκληρο μουσικό είδος και μας έμαθε πως ίσως τελικά ο θάνατος δεν είναι και τόσο τρομακτικός τελικά!
DOOM RULES ETERNALLY!

http://www.youtube.com/watch?v=Ei1TI5tC9gc&feature=relmfu