Οι Europe αποτελούν ένα από τα μεγαλύτερα ονόματα στο χώρο του μελωδικού hard ‘n’ heavy.. Οι πρώτοι 3 δίσκοι τους,  “Europe” – 1983, “Wings of Tomorrow” – 1984, αλλά πάνω απ όλα το τεράστιο “The Final Countdown” του 1986, (ποιος ξεχνάει τις βολές του Καμπούρη και τα lay up του θεού Γκάλη, στο θρυλικό Ευρωμπάσκετ ’87;) έχουν σημαδέψει και εν πολλοίς ορίσει το φάσμα του σημερινού power metal.  Ο Joey Tempest θεωρείται μια από τις μεγαλύτερες και πιο επιδραστικές φωνές στο χώρο, ενώ το πως παίζει κιθάρα ο John Norum είναι αντικείμενο μελέτης. Από το ’86 και μετά οι Σουδοί είδαν τη καριέρα τους να σημειώνει ελεύθερη πτώση με αποτέλεσμα τη διάλυση τους στις αρχές της δεκαετίας του ’90.

Το 2004 αποφασίζουν να επανασυνδεθούν και από τότε μας έχουν δώσει 3 πάρα πολύ καλούς δίσκους απομακρυνόμενοι εν μέρη από το στυλ που είχαν στα ’80s. Κάπως έτσι φτάνουμε στο 4ο άλμπουμ της δεύτερης εποχής τους (και 9ο συνολικά), το “Bug Of Bones”.

Δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος να παρουσιάσεις αυτό το δίσκο, από τον εναρκτήριο στίχο του.. “This is the sound of us falling apart”, τραγουδάει ο Tempest, και στη πορεία καταλαβαίνει ο καθένας τι εννοεί. Οι Europe του 2012 δεν έχουν σχέση με τους Europe του ένδοξου παρελθόντος τους, και αυτό δε το λέω σε καμία περίπτωση αρνητικά. Το group από τη πρώτη στιγμή της επανασύνδεσης του είχε επιλέξει να απομακρυνθεί από το παρελθόν και να ξεκινήσει μια δεύτερη καριέρα. Ο μουσικός δρόμος που επέλεξαν στο νέο τους δημιούργημα κινείται στον ευρύτερο  χώρο του blues/rock, με 10 κομμάτια που κανένα τους δεν είναι ο ‘κράχτης’, το hit αν θέλετε, που θα τους δώσει το airplay στο ραδιόφωνο, αλλά κομμάτια με αρχή-μέση -τέλος τα οποία όποιος τα ακούσει δεν υπάρχει περίπτωση να μη θελήσει να τα ακούσει ξανά και ξανά.

Ο δίσκος χρειάζεται αρκετές ακροάσεις προκειμένου να ‘μεγαλώσει’, αλλά σίγουρα ο χρόνος που θα αφιερώσει όποιος το αποφασίσει, δε θα πάει χαμένος. Μέσα από ένα ισοδύναμο σύνολο, τα κομμάτια που επιλέγω ως πιο αντιπροσωπευτικά είναι το εναρκτήριο “Riches To Rugs”, το ομώνυμο με τον κολλητικό του ρυθμό, το αλά Joe Bonamassa “Demon Head” και η πανέμορφη μπαλάντα “Bring It All Home” που κλείνει το δίσκο.

Όλα τα μέλη του γκρουπ αποδίδουν εξαιρετικά, αλλά θεωρώ πως οι Tempest και Norum κλέβουν τη παράσταση. Ειδικά ο δεύτερος, βρισκόμενος και στα αγαπημένα του μουσικά ύδατα, ξεδιπλώνει σε μεγάλες δόσεις το τεράστιο ταλέντο του. Η παραγωγή του Kevin Shirley (Joe Bonamassa, Black Country Communion, Aerosmith, The Black Crowes), είναι αυτή ακριβώς που χρειάζεται ο δίσκος ώστε να λάμψει. Άλλωστε από την επιλογή και μόνο του  Shirley ως παραγωγού, δεν ήταν δυνατό το αποτέλεσμα να ήταν τίποτα λιγότερο.

Μια πραγματικά πολύ καλή κυκλοφορία από ένα συγκρότημα που για δεύτερη φορά στη καριέρα του πιάνει κορυφή. Και αν τη δεκαετία του ’80 ήταν η εμπορική, αυτή τη φορά είναι η καλλιτεχνική.. Και αυτό μετράει περισσότερο!

[box type=”info”] Ο δίσκος κυκλοφορεί επίσημα στις 27 Απριλίου από την earMucic/Sony [/box]