“… Κάνει νάζια σε ντίσκο καρμανιόλες
θεατές και νικημένοι, ονειρώξεων λεκέδες
είμαστε όλες ένα μάτσο βιόλες
σας σιχάθηκε η ψυχή μου, καρκινάκια του πλανήτη, σκατοκαριόλες…”
“Προς τη διοίκησιν της Εθνικής Τραπέζης της Ελλάδος
Διεύθυνση Διοικητικού
Τμήμα Προσωπικού
Κύριε Διοικητά,
Λαμβάνω την τιμήν να παρακαλέσω Υμάς όπως εγκρίνητε την παραίτησίν μου εκ της Τραπέζης δια τους κάτωθι αναφερόμενους λόγους:
Παρότι είμαι ταλαντούχος ηθοποιός αρνούμαι να συνεχίσω να πάιζω τον ρόλο του υπαλλήλου στη μέγαλη φίλη του Ελληνικού λαού την Εθνική Τράπεζα (όπως λέμε π.χ Εθνικό Θέατρο,Εθνική Πινακοθήκη, Εθνικοσοσιαλισμός κ.λ.π).
Η μέχρι τώρα προνομιούχα εργασία μου εις την Διοίκησιν της Έθνικής Τράπεζας στο τμήμα Συμφωνιών Ανταποκριτών Εξωτερικού δεν ήταν πάρα ένας ρόλος κομπάρσου στην καλοστημένη παράσταση των μεγαλοκεφαλαιούχων μετόχων πάνω στην πλάτη του Ελληνικού λαού (για λεπτομέρειες βλέπε γερή πολιτική ανάλυση Αντρέας Παπανδρέου, Χαρίλαος Φλωράκης, Ερυθρές Ταξιαρχίες κ.λ.π).
Δεν ξέρετε πόσο θα σταναχωρηθώ που θα σταματήσω να συμφωνώ (?) εκατοντάδες πανέμορφους αριθμούς επί 8 ώρες ημερησίως και να αμοίβωμαι τόσο πλουσιοπάροχα με το υπέρογκο ποσό των Δρχ. 10.683 – μηνιαίως.Δυστυχώς όμως μου λέιπει το μεγαλύτερο προσόν για ένα τραπεζουπάλληλο (που πας κύριε χωρίς μέσο;)
Δεν κάνατε δεκτή αίτηση μου για άδεια άνευ αποδοχών πράγμα που δεν με απασχολεί και πολύ διότι ο πατέρας μου είναι βασικό στέλεχος της Νέας Δημοκρατίας και όποτε θελήσω μπορώ να επανέλθω κατόπιν βεβαίως αδιάβλητου διαγωνισμού και…
Αρνούμαι να είμαι μισθωτός σκλάβος
Μετά σεβασμού,
Ο αιτών
Τζίμης Πανούσης”
“… Είμαι γυφτάκι στην Πανεπιστημίου
με τα τραγούδια, πατσαβούρια μου, γυαλίζω το παρμπρίζ
και τα όνειρά σας σε στάσεις λεωφορείου
με τα λουλούδια, τα κουλούρια μου, πουλάω και την ψυχή μου
Στα παιδιά σας σε τάφους Γυμνασίου
τα σουσαμένια μου μπουμπούκια βουτηγμένα σε χολή
γλώσσα σφουγγάρι, δαίμων του κυλικείου
στο μαυροπίνακα καρφώνω τους σπασίκλες μαθητές
Και τα τσιράκια του άρχοντα ηλιθίου, τους κοπαδίτες
τους μουγκούς, τους σιωπηλούς πλειοψηφούντες
δουλειές με φούντες, μπαίνω με τα τσαρούχια
στο σαλονάκι της Ευρώπης μια ζωή πρετ α πορτέ
με περιμένει
Κάνω παιχνίδι με λόγια και με νότες
έχω κρυμμένα τραγουδάκια στα μανίκια, στα μπατζάκια
γητεύω κότες, άγουρα κοριτσάκια
και τα φυτεύω στο κρεβάτι με τα κέρατα να εξέχουν
Στα τασάκια από έρωτες καπότες
με γουρουνάκια κουμπαράδες να κυλιέμαι στα λεφτά
βαράω κουδούνι στης καφετζούς της πόρτες
η σκονισμένη νεολαία σαβανωμένη συνολάκια
Κάνει νάζια σε ντίσκο καρμανιόλες
θεατές και νικημένοι, ονειρώξεων λεκέδες
είμαστε όλες ένα μάτσο βιόλες
σας σιχάθηκε η ψυχή μου, καρκινάκια του πλανήτη, σκατοκαριόλες…”
