Από την φίλη μας Έλενα Αντωνίου… Μια υπέροχη ανάδειξη των συναισθημάτων στο άκουσμα αγαπημένων τραγουδιών.
“Μού’λεγε ακόμα ότι είδε αυτός, μιά νύχτα πού’χε πιεί, πως πάνω σ’άτι εκάλπαζε στην πλάτη της θαλάσσης, και πίσωθέ του τρέχανε γοργόνες με φτερά, σαν πάμε στο Αντεν μού’λεγε κι εσύ θα δοκιμάσεις..” σκάνε οι λέξεις μέσα στο νού ολοστρόγγυλες και ούτε που ξέρεις τί να τις κάνεις. Ανυποψίαστος ακροατής στην αρχή.
Τα τραγούδια είναι έρωτας, κι η μουσική τους το συναίσθημα, το πλούσιο ρούχο που άλλοτε κουβαλούν βαριά, άλλοτε ρίχνουν πανάλαφρα πάνω τους.
“Τα πνεύματα επιστρέφουνε τις νύχτες, φωτάκια από αλύτρωτες ψυχές, κι αν δεις εκεί ψηλά στις πολεμίστρες θα δεις να σε κοιτάζουνε μορφές…..”
Τα τραγούδια είναι φίλοι, είναι οικογένεια, είναι ζωή. Σε περπατάνε παρακάτω, χέρι-χέρι, στίχο-στίχο.
Κάποτε σε στήνουνε στον τοίχο, κάποτε σε φέρνουν απότομα πίσω. “Αφήνω πίσω τις αγορές και τα παζάρια…και ξαναέλα να με πάρεις ουρανέ..”.. Δεν γνωρίζουν τί σου κάνουν, αλλά στο κάνουν.
Αυτό που σου συμβαίνει, αυτό που νιώθεις, αυτό που ζεις και δεν ξέρεις πώς να το χωρέσεις σε λίγες λέξεις, αυτό που θέλεις τόσο να μοιραστείς, μα πώς; -τον τρόπο στ’αλήθεια δεν το ξέρεις-, έρχεται κάποιος -απρόσκλητα- το κάνει στίχο, κι εκεί χωρά πυκνά ό,τι σου συμβαίνει. Και κάποιος άλλος ή κι ο ίδιος το ντύνει με μουσική, και τί παράδοξο,πατάς ένα enter και βρίσκεσαι ανυποψίαστος και ακάλυπτος μπροστά σε όλα όσα νιώθεις “..σαν πεταλούδα στην κάμαρα γυρνά, ψάχνοντας άνοιγμα να φύγει…” ξεγυμνωμένος κι ολότελα αθώος μπροστά στη δύναμη του τραγουδιού “..δέκα χρόνια δέκα αιώνες λύσεις ψάχνουν να μου βρουν δε με ξέρεις, μα το ξέρεις πως τα χέρια δεν ξεχνούν κάτι νύχτες ματωμένες που αδιάφορα περνάν που τα σώματα διψάνε μα τα μάτια αλλού κοιτάν..”
Και ξαφνικά, αυτό που μέχρι πριν λίγο σιγοτραγουδούσες αλλιώς, έρχεται και κάθεται βάσανο πάνω σου, τ’ακούς αλλιώς, σημαίνει άλλα, σε παίρνει και σε φέρνει ύπουλα εκεί που θέλει εκείνο, χωρίς καμία τύψη, χωρίς ενοχή. “..και σε λυπούνται που δεν τό’χεις νιώσει, κι εσύ λυπάσαι που το ξέρεις πρώτος, και που κανείς δεν είχε λάβει γνώση, πως η σιωπή σου ήταν χρόνια κρότος…”. Υπουλο χτύπημα, αντικανονικό. “..και μου βγαίνουν πάντα λίγοι, ή μου βγαίνουνε πολλοί..” Τραγούδια που καμώνονται ότι δεν ξέρουν πόσο σε πόνεσαν, ή πόσο σε γλύκαναν μιά άλλη στιγμή “..σου γράφω πάλι από ανάγκη, η ώρα πέντε το πρωί…να μ’αγαπάς…”, πόσο σε ράγισαν “..να κοιμηθώ στο πάτωμα, γιατί υπάρχουν κι άτομα που γίνονται κομμάτια..” και πόσο μα πόσο σε κατάλαβαν “..starting from zero you have nothing to lose..”
Νομίζεις ότι παίζεις με τα τραγούδια, μόνο που τελικά αυτά παίζουν μαζί σου.
Νομίζεις ότι τα χρησιμοποιείς για να πλουτίσεις μιά στιγμή, μιά συντροφιά, μία κατάσταση. Την έχεις πατήσει. Σε κάνουν ό,τι θέλουν αυτά…”..να ‘χω να μετανιώνω, να λέω πως παραφέρομαι, μαζί μου να θυμώνω..”
Αντέχουν στον χρόνο, κι απλά περιμένουν την πιό κατάλληλη στιγμή. Βάζουνε χρώμα, ήχο, ανάμνηση, μυρωδιά, ταξίδι, εικόνα, αγκαλιά, γλέντι, αγάπη, αποχωρισμό, βάζουνε “..κόκκινα γιαλιά, κι όλα γύρω σινεμά..” ξαφνικά σε φέρνουν σε καταστάσεις και στιγμές που μέχρι πριν λίγο νόμιζες μόνο δικές σου.
Τα τραγούδια είναι έρωτας.
Είναι έκφραση.
Οι μουσικές μας εμπειρίες είναι ο δρόμος.
Οι Μουσικές Εbeerίες είναι ο σταθμός που ξεκίνησε μιά παρέα. Κι εγώ εκεί, ακροάτρια από τις πρώτες εκπομπές.
Περίπου… ξέρω τί θα ακούσω. Περίπου… ξέρω τί θα ακούσω και από ποιόν. “..like a dog without a bone, an actor out on loan…the world on you depends, our life will never end..” Καμιά φορά και γιατί. Περίπου… ξέρω τί θα πιώ. Περίπου ξέρω ποιό τραγούδι με αφορά, ή ίσως πάλι όχι εμένα “..one more cup of coffee before i go..”.
Περίπου.Γιατί τα βήματα και τα πατήματα και οι ακροάσεις είναι κοινές. Σαν μιά αόρατη κλωστή να μας δένει, και όσο αυξανόμαστε, τόσο αυτή να πλαταίνει, να υποδέχεται και να δέχεται, να θέλει κι άλλους, κι άλλους. Ακροατές και φίλους.Ή και τα δυό μαζί. Ή και χώρια.
”..έξω βραδιάζει έπιασε αέρας δυνατός…..” κι έλα που ….”.αλλάζουνε εντός μου τα σύνορα του κόσμου..”
Ε.Αντωνίου, 1η Ιανουαρίου 2012
