Στο Φαλημέντο Του Κόσμου
Σταυρός Του Νότου
Πέμπτη 09 Μαρτίου 2017
Τον Άσιμο δεν τον έζησα. Δεν πρόλαβα να τον δω. Το 1988 όταν αποφάσισε να υπογράψει το “φευγιό” του ήμουν σκάρτα 8. Δεν τον είδα live. Άκουσα τραγούδια του, διάβασα τις ιστορίες του. Άλλες απλές και κατανοητές και άλλες περίεργες. Όλες όμως τεκμηριωμένες. Δεν θα μιλήσω άλλο για τον Άσιμο όμως.
Θα μιλήσω για το “Φαλημέντο Του Κόσμου”. Την παράσταση που είδα στο club του Σταυρού Του Νότου, στην πρώτη απο τις τρείς extra παραστάσεις και με έβαλε στη Αθήνα του 60′ του 70′ και του 80′. Σε κάτι μικρά μαγαζάκια, με τον Άσιμο να μου μιλάει και εγώ να τον ακούω αποσβολομένος. Νόμιζα πως θα βγω στην Φραντζή και θα είναι οι δικοί μας εκεί. Τα παιδιά. Ίσως θα έπρεπε να τρέξουμε γιατί στην πάνω γωνία μας την είχαν “στήσει”. Μου είπε για το κράτος και τους αστυφύλακες. Για τη δικαιοσύνη και την τρομοκρατία. Για τις κασσέτες που δεν πολυκυκλοφορούν, αλλά κυκλοφορούν. Μου είπε για το ΚΡΟΚ. Όχι για το Κρακ. Για το ΚΡΟΚ που σημαίνει ΚΡΟΚ. Μου είπε για τον Στρατό και γέλασα πολύ.
Ο Λεωνίδας Κακούρης ντύθηκε Άσιμος, Μίλαγε σαν τον Άσιμο. Τραγούδησε τον μπαγάσα. Σαν να ήταν ο ίδιος, ο Τρελός των Εξαρχείων, ο πλανόδιος Θεατρίνος των δρόμων, αυτή η ενοχλητική μύγα στα ρουθούνια της όποιας εξουσίας. Έτσι νόμιζα. Δίπλα σε μια σκάλα, σε δύο μεταχειρισμένα λάστιχα αυτοκινήτου, σε μια αιώρα με μια μεγάλη μαγκούρα, ανάμεσα σε ξύλα που τα έκοψε και τα έκανε τραπέζι. Γραφείο δηλαδή. Ανάμεσα σε κροκανθρώπους.
Ο Βαγγέλης Καζαντζής, η Κατερίνα Μακαβού, ο Δημήτρης Χατζηδημητρίου και ο Διονύσης Μακρής τραγούδησαν και έπαιξαν εξαιρετικά όλα αυτα τα τραγούδια που ακουμε σε κακή ποιότητα στις απαγορευμένες κασσέτες που λκυκλοφορούν, αλλά δεν κυκλοφορούν. Πας φιρί φιρί, Γιουσουρούμ, ο Σάλιαγκας, Λίνα, Ουλαλούμ κ.α.
Δύο ακόμα παραστάσεις. Αν έχετε ακούσει έστω ένα τραγούδι του Άσιμου κάποτε στη ζωή σας, αν έχετε μάθει στο περίπου ποιός ήτανε απλά δεν πρέπει να το χάσετε. Επόμενη παράσταση την ΄Πέμπτη 16/03. Για προσκλήσεις εδώ.
Κείμενο, φωτογραφίες : Θάνος Τεγόπουλος
“…Ρώτησε κάποιος κάποτε: «Παλάβωσες Νικόλα; Γυρίζεις γύρω γύρω τ’ άγαλμα της πλατείας κι επιταχύνεις το ρυθμό κι έχουν περάσει ώρες». Εγώ απάντησα τότε αυτά: «Όλοι, ο καθένας, η καθεμιά κάνετε κύκλους παρόλο που πάτε ευθεία. Γυρίζετε σαν σβούρες και δεν παίρνετε χαμπάρι. Προκειμένου να κάνω κύκλους, εγώ μπαίνω μέσα στον κύκλο και τον αντιμετωπίζω. Παρόλο που βρίσκομαι ακόμα στην περιφέρεια. Θα φτάσω και στο κέντρο».
Πάντως το θυμάμαι. Είχα απαντήσει. Μίλαγα ακόμα με τους ανθρώπους. Τώρα πια δεν εξηγώ. Το ’χω σταματήσει…”
“…Νύχτωσε και δε φάνηκες εσύ…
Κίνησα να σε βρω στο δρόμο ωϊμένα!
μα σκούνταφτες όπου εσκούνταφτα, χρυσή, κι εσύ με μένα…”
“…Ίσως να ξανάρθεις όταν θα έχω πια
όταν, θα έχω πια χαθεί
κι ή θα μ’ έχουν θάψει ή θα έχω μα
ή θα έχω μαραθεί…”
