Μέσα απο αυτή εδώ την σελίδα έχω γράψει αρκετές φορές τις εντυπώσεις και τις εbeerίες μου με απο συναυλίες του Βασίλη. Δεν κρύβω πως είναι πάρα πολύ δύσκολο να γράψω αντικειμενικά για αυτά που είδα για έναν καλλιτέχνη ο οποίος κοσμεί ακόμα τους τοίχους του σπιτιού μου και που χωρίς καν να το καταλάβω με συντροφεύει τα τελευταία 25 περίπου χρόνια της ζωής μου.

Ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου πλέον κλείνει 40 χρόνια- σχεδόν μισό αιώνα δηλαδή- στα μουσικά δρώμενα και έπειτα απο δεκάδες συναυλίες του κάθε φόρα επιστρέφω πίσω ακόμα πιο γεμάτος και πιο “σοφός”.

Βρέθηκα λοιπόν σε αυτόν τον εξαιρετικό μουσικό χώρο του PassPort για να παρακολουθήσω την δεύτερη απο τις τρείς προγραμματισμένες του βραδίες εκεί και είδα αυτά τα 40 χρόνια να περνάνε απο μπροστά μου μέσα απο ένα γεμάτο απο μουσικές 4ωρό.

Με την δίψα του πρωτοεμφανιζόμενου σε σκηνή και με αντοχές εφήβου μας υπενθύμισε για ακόμα μία φορα γιατί βγήκε το “ΒΑΣΙΛΗ ΖΟΥΜΕ ΓΙΑ ΝΑ Σ’ΑΚΟΥΜΕ”. Με τραγούδια που άφησαν την δική τους ανεξήτηλη μπογιά στο πέρασμα των ετών αλλά και με τραγούδια τα οποία πρέπει να έχεις φάει μερόνυχτα ακούγοντάς τα για να τα γνωρίζεις και σε κάθε κομμάτι να πιάνεις τον ευατό σου να απορεί και να μονολογεί..”τι παίζει απόψε ρε φίλε?”

Την πρώτη γεύση την πήραμε απο τις εμφανίσεις του στη Θεσσαλονίκη τον περασμένο Νοέμβριο και πλέον καταλάβαμε πως κάπως έτσι θα είναι οι φετείνες βραδιές του Βασίλη Παπακωνσταντίνου. Ένα υπέροχο flash back στον χρόνο απο το “Φοβάμα¨του 1982 μέχρι την φετεινή ¨Αφετηρία¨του…για τα επόμενα 40 χρόνια! Οι ενδιάμεσες στάσεις πολλές και μαγικές. “Διαίρεση” και η μπαλάντα για τον Γιάννη Κ. , “Χαιρετίσματα” και αγαπάω και αδιαφορώ και θα΄ρθω να σε βρώ, “Χορεύω” και για μένα τραγουδώ, “Χρόνια πολλά” και έλα, “Σφεντόνα” και απο μένα τον Βασίλη, σπάνε οι χορδές μου και βράδυ Σαββάτου, “Δε σηκώνει” και ιδιαζόντως, δώσαμε και Πόρτο Ρίκο μέχρι και ίσως απο “Χαμένες αγάπες” και πολλά πολλά ακόμα κομμάτια τα ακούς σπάνια σε live.

Ένα μαγαζί στο πόδι για 4 και πλέον ώρες με τον Βασίλη και τους εξαιρετικούς συνεργάτες του να τον ακολουθούν μια ζωή να τα δίνουν όλα. Aνδρέας Αποστόλου στα πλήκτρα, Στέφανος Δημητρίου στα τύμπανα, φυσικά ο Βαγγέλης Πατεράκης στο μπάσο και ο νεότερος της παρέας ο Γιάννης Αυγέρης στις ηλεκτρικές μαζί με τις γυναικίες παρουσίες, την Μαίρη Μπρόζη στο βιολί και την Φρόσω Στυλιανού στο τραγούδι.

Για το τέλος…τα πράγματα απλά. Αυτός είναι ο Βασίλης που αγπήσαμε και θα αγαπάμε για μια ζωή που απο την μία θα βλέπεις στις συναυλίες του κυρίες άνω το 70 να σιγοτραγουδάνε και να γεμίζουνε αναμνήσεις και απο την άλλη τούς εφήβους της εποχής με το αίμα τους να βράζει, να πέρνουν τα τραγούδια του Βασίλη  οδηγό για το μέλλον.

Υπάρχει ακόμα μία βραδιά στο φιλόξενο PassPort την Παρασκευή 14/12 και αν δεν πήγατε σας το συνιστώ.

Κάποιοι με μακριά μαλλιά με τραβούν σε μια γωνιά
Κρύψου ρε φίλε στόχος μη γίνεσαι έλα μαζί μας από `δω
Φεύγουνε τρέχουν μέσα στα στενά και `γω ακολουθώ
Στο μπαρ το σκοτεινό δε θα `ρθω να σε βρω

Φωτογραφίες : Ειρήνη Μανίκα