Όνειρο  ήτανε…

 Έχοντας παρακολουθήσει τη συναυλία του Αλκίνοου Ιωαννίδη στο θέατρο βράχων ήταν πολύ εύκολο να διαπιστώσεις ότι οι καλοκαιρινές συναυλίες και τα ανοιχτά θέατρα  του ταιριάζουν γάντι. Και αυτό αποδείχθηκε περίτρανα το βράδυ της Δευτέρας στην Τεχνόπολις του δήμου Αθηναίων όπου ο Αλκίνοος μαζί με τους τέσσερεις ταλαντούχους μουσικούς του μάγεψε για άλλη μια φορά το πολυπληθές κοινό του που έσπευσε να τον αποθεώσει.

Ο Αλκίνοος βγήκε στη σκηνή με το γνωστό, υπέροχο χαμόγελο του και αφού μας καλησπέρισε μας ταξίδεψε με τραγούδια από την προσωπική του δισκογραφία και όχι μόνο, με αναφορές μεταξύ των τραγουδιών στα πολιτικά και κοινωνικά δρώμενα  καθώς και με πολύ καλή επικοινωνία με το κοινό λέγοντας μας προσωπικές του ιστορίες. Δεν παρέλειψε φυσικά να αναφερθεί και στην αγαπημένη, ιδιαίτερή του πατρίδα τραγουδώντας το ”Για την Κύπρο” του Διονύση Σαββόπουλου καθώς και το παραδοσιακό ”Του Άη Γιωρκού”.

 

Τα τραγούδια συνόδευαν τα σόλο του Γιώργου Κοντραφούρη στο hammond organ και στο πιάνο, του Γιώργου Καλούδη στο τσέλο και στην κρητική λύρα, του Άγγελου Πολυχρόνου στα κρουστά και του Νίκου Παραουλάκη στο νέυ και στην κιθάρα με πιο δυνατή στιγμή το ”Απόγευμα στο δέντρο” με σόλο λύρα και το ρυθμό να δίνει το νταούλι.

Και όταν ήρθε η ώρα του ανκόρ μας «πηρε από τα μαλλιά» με τα αγαπημένα ”Θεέ μου μεγαλοδύναμε” το οποίο ερμήνευσε μόνος με την κιθάρα του, για ν’ ακολουθήσουν το ”Ήταν ανάγκη”, ”Δεν μπορώ”, ”Όσα η αγάπη ονειρεύεται”  η ”Συναυλία” χωρίς αυτή τη φορά να μιμηθεί, όπως συνηθίζει, τις φωνές του Διονύση Σαββόπουλου και της Ελευθερίας Αρβανιτάκη, και για ακόμα 40 λεπτά τον  ακούγαμε μαγεμένοι. Μετά από δυόμιση ώρες πια πήραμε το δρόμο της επιστροφής χορτασμένοι από υπέροχες μελωδίες και την ψυχή μας γεμάτη συναισθήματα.

Και η χτεσινή συναυλία του Αλκίνοου ήρθε να αποδείξει περίτρανα ότι παρά τα τόσα χρόνια που βρίσκεται στο μουσικό στερέωμα το πάθος του για αυτό που κάνει διατηρείται αμείωτο, παραμένει στην πρώτη γραμμή και ίσως και στο ζενίθ της καριέρας του.