Baroness – Yellow & Green

Οι Baroness από το ξεκίνημα της καριέρας τους δεν θεωρήθηκαν στενόμυαλο ή μονοδιάστατο συγκρότημα, το αντίθετο μάλιστα, και προσωπικά θεωρούσα πολύ πιθανό κάποια στιγμή να δοκιμάσουν τα ‘κυβικά’ τους σε κάτι το διαφορετικό. Άλλωστε δεν είναι λίγα τα συγκροτήματα παρομοίου ύφους που την τελευταία δεκαετία έχουν, με επιτυχία, περπατήσει διαφορετικά προς τον ήχο τους, μονοπάτια (βλέπε Mastodon). Ομολογώ όμως ότι η νέα διπλή κυκλοφορία των Αμερικάνων απ’ την Georgia με έπιασε απροετοίμαστο. Τέτοια στροφή και με τέτοιο καλλιτεχνικό θράσος δεν τα περίμενα. Αγνοώντας επιδεικτικά το κόκκινο (“Red Album”) και το μπλε (“Βlue Record”) παρελθόν τους, οι Baroness, στο “Yellow & Green”, βάζουν στο συρτάρι το βαρύ και ασήκωτο sludge που τους καθιέρωσε στις συνειδήσεις των οπαδών του σκληρού ήχου και με μια μεγαλοπρεπή βουτιά στο ένδοξο παρελθόν και την ιστορία του rock ‘n’ roll των 70’s, δημιουργούν μουσικά ηχοτρόπια που δεν είχαν ξαναφτιάξει μέχρι σήμερα.

Με το νέο τους δίσκο, δηλώνουν ευθαρσώς ότι δεν είναι απ’ τις μπάντες που θα επαναπαυτούν στις δάφνες του παρελθόντος, ούτε θα χαϊδέψουν τα αυτιά των ήδη υπαρχόντων fans. Θεωρώ ότι θα ήταν σχετικά εύκολο για τον John Baizley και την παρέα του να φτιάξουν άλλον έναν δίσκο, όπως το αριστούργημα “Βlue Record”, αποσπώντας διθυραμβικές κριτικές, ικανοποιώντας τις χιλιάδες των οπαδών που ταυτίστηκαν μαζί τους την προηγούμενη πενταετία, χωρίς να πάρουν τα ρίσκα που πήραν τώρα. Αλλά επειδή ο καλλιτέχνης που σέβεται στον εαυτό του, και κατ’ επέκταση το κοινό του, πρέπει πάντοτε να ακολουθεί τα ένστικτα και την έμπνευση του και όχι τη στείρα πεπατημένη που οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην επανάληψη και την καλλιτεχνική ανυποληψία, οι Baroness αποφάσισαν να μας προσφέρουν ένα ‘πιάτο’, που ως τώρα δεν υπήρχε στο menu της μπάντας.

Στο “Yellow & Green” οι Αμερικάνοι,  μας παρουσιάζουν μια πιο ώριμη εκδοχή της μουσικής τους. H σκοτεινιά του metal έχει μπει, σχεδόν ολοκληρωτικά στην άκρη, οι ’70s rock καταβολές τους έρχονται στην επιφάνεια και τα φωνητικά διαδραματίζουν για πρώτη φορά πρωταγωνιστικό ρόλο. Οι συνθέσεις φλερτάρουν άλλοτε με το progressive, άλλοτε με το indie των ’90s, άλλοτε με το παραδοσιακό rock’n’roll, ακόμα και με το alternative rock σε πολλά σημεία. Μοναδικό κοινό σημείο με το παρελθόν είναι η ‘βρωμιά’ που προσδίδει η παραγωγή σε κάποιες διάσπαρτες κιθάρες όπως αυτές του ‘Τhe Line Between’, απ’ το δεύτερο cd (“Green”).

Όσες φορές και αν άκουσα αυτόν τον δίσκο, δεν έπιασα στιγμή τον εαυτό μου να θέλει να ασχοληθεί με κάτι άλλο, παρότι είναι διπλός και με συνολική διάρκεια 75 λεπτά. Πρόκειται για μια δουλειά που στόχο έχει να ‘παιδέψει’, να προβληματίσει τον ακροατή και να τον φέρει σε επαφή με ήχους που πιθανόν να μην του είναι και τόσο οικείοι. Δε μπορώ παρά να επικροτήσω την τόλμη και την αφοσίωση που επέδειξαν οι Baroness σε αυτό το album. Όσοι περίμεναν sludge metal ογκόλιθους όπως το ‘Jake Leg’ και το ‘A Horse Called Golgotha’, μάλλον θα απογοητευθούν καθώς οι προτεραιότητες των Αμερικάνων στο “Yellow & Green” είναι διαφορετικές. Όσοι πάλι που έχουν πιο διευρυμένα ακούσματα από το ευρύτερο φάσμα της rock κουλτούρας, πιστεύω ότι αξίζει να αφιερώσουν κάποιες ακροάσεις στον εν λόγω δίσκο, τον οποίο αν τον ακούσετε κάτω από τις κατάλληλες συνθήκες, μπορεί να σας πει πολλά και να σας θυμίσει ακόμα περισσότερα.

Σίγουρα στα 20 καλύτερα albums της χρονιάς!